Ferie w toku

Trwają sobie ferie. Pogoda jest, delikatnie mówiąc, zmienna. Raz minusy, raz śniegi, raz plusy, raz ciapa i mżawka. Wszystko. Prawie.:))) Ale słońce czasem bywa. Mieliśmy nawet porządny śnieg. Dwa dni, ale zdążyłam zrobić zdjęcia.:)

Ptaszęta uwijają się przy karmniku. Ciągle mnie fascynuje, jak mazurki i wróble zaczęły zwisać ze słoniny tak samo jak sikorki. Na zdjęciu jest mazurek (ten brązowy), modraszka (niżej i tyłem) i bogatka (przodem i ta nadlatująca). Ale czasem sikorki ewidentnie dominują.:)

Koty szwendają się po okolicy, siadając na jakiś wąskich miejscach. Zawsze mnie to zadziwia, jak one się tam mieszczą i nie spadają.:) Nasza kocica z tyłu przypomina gruszkę z ogonem, a na płocie siedzi. Na kanapie za to się rozwala jak tylko się da.:)))

Wystarczy trochę słońca i już można łapać chmury i kolory.:)

Przy okazji pobytu u mamy, zajrzałam do ogródka. Ot, tak sobie. I tak, to są przebiśniegi, tak – mają już pąki. Krokusy też wyłażą. Kosy już śpiewają cudnie. Czyli zima zimą, ale w przyrodzie, powolutku, zaczyna się coś dziać.:)

Żeby tak trochę nawiązać do dnia dzisiejszego, to zrobiłam dziś kluski leniwe. Wyszły nie do końca leniwe, bo trzeba było trochę nad kształtem popracować, ale były całkiem niezłe.:)

No i tak nam te ferie płyną. Dzieci zdrowieją, bo przeziębienie je dopadło. Córcię łagodniej, synek miał dodatkowy tydzień ferii… Trochę się lenimy, nie musimy włączać budzika, no i to jest bardzo fajne.:)))

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Reklamy

Szarość zimowa

Zima. Biała tylko czasami. Tak poza tym to właśnie szara, bura, brunatna, zgniłozielona, w kolorze zeschniętej trawy, bezlistnych drzew i krzewów, rozciapanej śnieżnej brei. Słowem: ohydna. Brrr… Wszędzie to się pojawia. Dokucza brak słońca, kolorów, barw. Narzekamy na dymy, na smog. Na co zresztą sami pracujemy… Pomijam oszustwa i zanieczyszczony węgiel. Ale takie „oj, te kilka butelek i reklamówek nie zaszkodzi, nikt nie zauważy”, „wytniemy sobie wszystkie drzewa, będzie kostka, beton, czysto i estetycznie”, „oj tam, przecież wszystko da się spalić, będzie więcej miejsca w koszu, taniej wyjdzie”, „dawniej tak palili i żyli”. I wiele takich.
Samo podejście do śmieci i segregacji nadal poraża. Kosz na popiół (u nas przez część roku jest na odpady bio, zimą tylko na popiół): „ale ja mam jeszcze w nim trawę” „co się martwisz, przysyp z wierzchu popiołem, nie zauważą”.
Mieszkam na wsi, sporo tzw. odpadów bio jest zużywanych na kompostach albo dla zwierząt. Ale widzę na przykład, jak jeden z dalszych sąsiadów wyrzuca rośliny wyrwane z ogródka… za płot. Na polną drogę, którą inni dojeżdżają do łąki, pola itp.
W Noc Świętojańską nie ma zabawy bez ogniska, na którym obowiązkowo pali się… opony. Wiecie jak fajny jest wtedy dym?…
Tu muszę jednak wymienić zjawisko dodatnie. Zbiórki odpadów wielkogabarytowych. To dużo daje. O wiele łatwiej przecież wywlec kanapę, telewizor, czy te wielkie opony od traktora tuż przed bramę, niż chyłkiem wywozić je do lasu. Przyjedzie ciężarówka, faceci to sprawnie zapakują i wywiozą. I po kłopocie. I w lesie jest jakby czyściej.:)))
No i zniosło mnie na śmieci…:))) A tu o zimie miało być. I o szarości. Bo widoki są raczej nieciekawe. Nawet nie wiem, jak to nazwać, jakim kolorem opisać.

Takie jednostajne widoki, do tego czasem jeszcze zamglone. Mgła też jest szara.

Tak jest jak w tej piosence.

Ostatnio fascynuje mnie zamarznięta w rowach woda. Układa się w najrozmaitsze wzory i struktury. Kiedy dzieci poskakały po lodzie, zrobiło się malownicze rumowisko.

Może teraz, dla odmiany, kolorowy akcent?:)))

Bo tak na co dzień, to jest ich niewiele. Miejscami jest zielona ozimina. Z ptaków to głównie kury, wróble, mazurki, bażanty, sikorki. Wróble i mazurki latają w stadach mieszanych lub jednogatunkowych. Słoninę jedzą wszystkie równo. Okazuje się, że mazurki wiszą na słoninie razem z sikorkami.:))) A niektóre zajmują wygodną miejscówkę.:)

Kocica w zimniejsze dni przesiaduje przed kominkiem. Albo rozwleka się na kanapie. Ewentualnie tworzy kociulkę, czyli kota zwiniętego w kulkę.:)))

Ponieważ widziałam kocyk u Marii z Pogórza, to pochwalę się moim.:) Obiecałam synkowi duży pled z kwadratów, sam wybrał kolor. Pled jest właśnie w trakcie robienia, a gotowy kwadrat wygląda tak. Będzie takich 48. Kwadrat ma bok 27 cm, to mam nadzieję, że będzie wystarczający.:)

I tak nam ta zima płynie. Trochę pomrozi, trochę spłynie.:))) Obecnie w domu żyjemy hasłem: „Aby do ferii”.:))) To trochę tej zimy prześpimy.:))) A potem już będzie marzec i bliżej do wiosny.

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Zima. Chyba…

Przynajmniej czasami tak to wygląda.:))) Bo te ataki zimy są takie jedno- albo dwudniowe. Toteż staram się wtedy robić zdjęcia, bo nigdy nie wiem, jak długo to będzie trwało i czy jeszcze będzie.:)

Zima to także ciekawe formy lodowe. Ozdobnie zamarznięta woda w rowie. A w innym miejscu nad lód wystawały kawałki roślin. Utworzyły się przy nich jakby igły lodowe, tworząc kwiatuszki.:)

Zima to, oczywiście, czas bałwanów. Hmmm… Dziwnie to zabrzmiało.:))) Syn z koleżanką ulepili takiego maleńtasa przystankowego, a u sąsiadki pojawił się dostojny i spory jegomość.:)

Ultra napisała, że ktoś napisał, że zimą nie robi się zdjęć chmurom. No bo, według mnie, jest mało takich „przedstawień”. Z reguły niebo jest jednolicie szare i nieciekawe. Taka wielka, szara chmura na całości. Ale czasem zdarzy się taka szalona, prawie marcowa pogoda. I można zobaczyć piękne niebo o świcie. I w ciągu dnia, albo tuż przed zachodem.:)

A dzisiaj zrobiłam zdjęcie, które mnie zaskoczyło. Udało mi się zrobić tylko to jedno. Ale wygląda, że to… żurawie. Na pewno nie bociany(?) ani łabędzie. Nie gęsi i nie kormorany, bo łapy za długie. Nie czaple, bo one mają taką wygiętą szyję. Próbowałam powiększyć zdjęcie, ale jest wtedy bardzo niewyraźne. Ten pierwszy ma wyraźnie szarą barwę z czarnymi końcami skrzydeł. No nie wiem co by to mogło być innego.:)

Bo jakieś takie ożywienie w przyrodzie chwilami widać. Krety zamieniają łąki w zaorane pola, dżdżownice „biegają” po asfalcie, wróble drą dzioby na całego. W dodatku po raz pierwszy usłyszałam sikorkę, która zmieniała piosenkę z zimowego piskania na letnie trele. Dziwna jakaś ta zima.:) Zobaczymy co będzie dalej.:)

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Varia

To sobie powspominam. Bo będzie jeszcze trochę o grudniu.:)
Na początku poniosło nas na weekend do… Nałęczowa. Pogoda nie za specjalna, droga byłaby dobra, gdyby nie… remonty i fatalne oznakowanie w Radomiu. Ale jakoś przebrnęliśmy, a uroczy nastrój Nałęczowa, miła obsługa, atrakcje Atrium i inne, wynagrodziły nam trudy. Dla mnie ma zawsze nieodparty urok. Taka kropla artystycznej ciszy w chaosie codzienności. Tam jest jakoś… inaczej. Nawet przy brzydkiej pogodzie potrafi być pięknie. Tylko tam trzeba mieć czas, dużo czasu, żeby sobie spokojnie pospacerować i wchłonąć w siebie ten spokój. Z dziećmi to trochę trudniejsze…:))) Ale okazało się, że w pijalni czekolady czeka Mikołaj(ka), która dała małym kartki, kredki, mazaki i poprosiła o rysunki. Ponieważ oboje bardzo to lubią, to wsiąkły.:))) Mikołaj(ka) była zachwycona i obsypała je słodkimi upominkami. Do tego dostały czekoladę na ciepło. Sama radość.:))) Oczywiście pławiliśmy się w Atrium, korzystając z wszelkich masaży i bąbelków, poszliśmy na kawę do „Eweliny” (dla mnie obowiązkowy punkt programu:)), pospacerowaliśmy, popiliśmy wód zdrowotnych. Eeeech… Piękny ten Nałęczów.

Oprócz wyjazdów było trochę hand madowo.:))) Chciałam sprawdzić, czy jeszcze pamiętam haft krzyżykowy i zrobiłam m.in. taki drobiażdżek dla córci.

Z kolei dla mamy dorobiłam do koca pledu chustę. Jakoś nie mogłam złapać aparatem koloru. Ten ciemniejszy to taka głęboka, malachitowa zieleń. (W mojej gminie używanie innej nazwy pledu ma wydźwięk polityczny:))). A synek nadepnął mi na ambicję. Poprosił o zrobienie rękawiczek. Powiedziałam, że nie umiem. „No to się możesz przecież nauczyć”… I cóż ja miałam zrobić?! Przynajmniej spróbowałam.:)))

Pokażę Wam niespodziankę z kurtki synka. Otóż kiedyś strzepując mu coś z pleców, poczułam w kurtce coś twardego. Natychmiast mu ją zdjęłam i zaczęłam obmacywać. Kurtka jest pikowana. W jednym z takich odcinków coś było pod materiałem. Obejrzałam, delikatnie rozprułam szew. To było między zewnętrzną warstwą a takim wypełnieniem. Dalej była wewnętrzna warstwa i podszewka. Delikatnie owo coś wyciągnęłam i szczęka mi opadła. Macie to na zdjęciu. Długości ok. 15 cm. I nie wiem, jakim cudem się tam znalazło.

Teraz już jest nawet zimowo. Trochę śniegu, mroźnie, dziś to jeszcze słońce świeci. Dzięki śniegowi jest ładnie.:) Widać teraz, że do wsi zaglądają zające.:)

Inne zwierzaki poruszają się po poboczu susami.

Inne próbują się maskować w terenie.:)))

W grudniu widziałam u nas stado… szpaków. Nie wiem, czy tym razem to też były one, bo za daleko, ale sądzę że to szpaki.

Niebo zmienne jak pogoda. Pochmurne ze śniegiem, lekko podmalowane świtem, czasem przez chmury przeziera kawałek błękitu, czasem chmury są dziwnie, lekko zielonkawo podbarwione.

Kiedy jest dość duży mróz, tak jak dzisiaj, poniżej -10, to nad elektrownią para tworzy zwartą, dość trwałą chmurę. Czasem potrafi niemal niezmieniona przetrwać cały dzień. Dzisiaj fantastycznie barwiła się podczas wschodu słońca. Zdjęcia są przed wschodem, w trakcie i po.:)

Zima to oczywiście pora na Telesfora bałwana. Tym razem córcia odmówiła wyjścia, ale synek podziałał twórczo. Słońce dosyć szybko rozprawiło się ze stworem, ale zdążyłam zrobić zdjęcie.:)

Mnie już jakoś nie ciągnie do uśnieżenia się. Wolę podziwiać fotogeniczne aspekty zimy. Najchętniej przez okno.:))) Ciekawe, czy w ferie coś będzie? Bo my mamy tym razem na końcu, w lutym. Najchętniej to bym teraz tylko umościła się na kanapie z książką lub robótką, kotem i czymś do picia. Ostatnio „mam fazę” na różne ziołowe herbatki.:))) W kominku wesoło harcuje ogień. Tak. Zima ma swoje dobre strony.:)))

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

2019

No i się zaczął. Kolejny rok. Nowy, świeżutki, jak czysty zeszyt. Życzę Wam żeby jego kartki były zapisane jak najpiękniej. Żeby było mnóstwo pięknych obrazków.
Żeby było jak najcieplej, kolorowo, zdrowo, radośnie.
Życzę miłych spotkań, udanych wyjazdów, dobrze pozałatwianych rozmaitych spraw.
Tego, czego każdy z Was pragnie najbardziej…
Niech Wam się darzy.:)

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!

Grażyna

Boże Narodzenie 2018

Spokojnych Świąt, jasnych, kolorowych, pełnych ciepła,
niosących radość i wytchnienie.

Jesień atmosferyczna

Dzisiaj jest taka jesień klasyczna. Buro, szaro, pada zimny deszcz, a ohydna mgła osnuwa wszystko przygnębiającą wilgocią. Przeglądam więc zdjęcia jesiennych spektakli na niebie. Dziś jest posępna szarość, ale czasem było błękitne niebo i oszałamiający festiwal chmur. Nawet mgła wyglądała ciekawie.:)

Czasem pogoda była zmienna jak w marcu i trudno było nadążyć za tym, co się działo. Jak w filmie: czasem słońce, czasem deszcz. Ciekawe chmury jak z przykurzonej waty i przetaczające się najrozmaitsze kształty, gnane przez wiatr, czasem niosące deszcz. Taki jak latem, nagły, ulewny, szybko znikający i zostawiający świat lśniący i słoneczny.

Pod koniec października trafiła się tęcza. W tym roku niezmiernie rzadko ją widziałam.

Przez chmury trudno zauważyć zachód. Ale czasem uda się złapać ostatni kawałeczek słońca.:)

Ponieważ chodzimy teraz na przystanek właściwie o świcie,:) to łatwiej jest dopaść wschodzące słońce, zwłaszcza, kiedy mgła sprawia, że można na nie spokojnie patrzeć.

Jeżeli nie ma zachmurzenia, to poranne słońce tworzy przepiękne obrazy. Bardzo lubię to malowanie światłem. Wszystko wtedy inaczej wygląda. Ten delikatny zagajnik cudownie wyglądał prześwietlony pierwszymi promieniami. Wyglądał. Niestety. Zaczyna już znikać. Była jeszcze jedna część, bliżej drogi, ale to już łąka… Teraz znika powoli druga część, więc jest to zdjęcie jedyne i archiwalne.

A niebo nie ogranicza się do jednego typu chmur i czasem występuje na bogato.:)

No i w listopadzie pojawił się pierwszy śnieg. Niby znika szybko, ale bardzo długo utrzymywały się drobne płachty w rowach, zagłębieniach ziemi, przy kamieniach.

A teraz coraz szarzej, paskudniej, zimniej. Ale pocieszający jest fakt, że przecież już niedługo, przed świętami, będzie przecież przesilenie. I to ubywanie dnia się zatrzyma i zacznie go w końcu przybywać. Może nawet i śnieg spadnie, przykryje tę burość i w ładnej scenerii pozwoli doczekać jasnych i ciepłych dni.:)

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna