Słowiańskie klimaty

Coś ostatnio te wpisy są z dużym poślizgiem, ale tak jakoś w te wakacje nie mam czasu.:)))
Teraz pora na kolejny wyjazd. Zaniosło nas pewnego pięknego dnia do Sobótki, położonej u stóp Ślęży. Miejsce niezwykle stosowne, nastrojowe, z ciekawym klimatem. Otóż odbywa się tam festiwal słowiański. Młodziutki on jeszcze, ale sympatyczny, bez zadęcia i wielkich tłumów. Miła atmosfera, warto było.:)
To oczywiście nie jest tak blisko i po drodze mijaliśmy duuuuże miasto z ciekawym mostem.:)

Samochód zostawiliśmy sobie na parkingu, sympatyczny pan pobrał opłatę i wskazał nam miejsce. Potem kawałek pod górę i dotarliśmy. Na dzień dobry jedna z odnalezionych tam rzeźb o nazwie Mnich. Do słynnego niedźwiedzia nie dotarliśmy, ale to już jest na następną wyprawę. Mamy zamiar przyjechać tu tylko dla samej Ślęży.:)

Idziemy dalej i za drzewami pojawia się znajomy, jakże miły sercu widok.:)

Jak się okazało, dalej jest współczesna wersja.:)))

Ponieważ zbliżała się pora obiadowa, dziecięcia były już głodne, to po krótkiej przebieżce po terenie, poszliśmy do knajpy. Sympatyczna z wystrojem w stylu mieszanym, słowiańskim i myśliwskim.:) Ciekawe rzeźby były wewnątrz i na zewnątrz.

Mnie się jeszcze podobał „talerz” na pizzę i urządzenie dla klientów. Gdy przyjechało windą nasze jedzenie, to zmyślne urządzenie migało i piszczało. Pani wydająca posiłki nie musiała dzięki temu ryczeć: „PIZZA!!!”

Z najedzonymi dziećmi mogliśmy już spokojnie połazić po terenie. No cóż, to była jedyna wada tej imprezy. Teren niezbyt wygodny, stromy, trzeba było uważać pod nogi. Dobrze że były tam kramy, to się chodziło wolno. A było dużo różnych pięknych rzeczy.:))) Ja jeszcze wypatrzyłam panią, która tkała krajkę na skomplikowanym urządzeniu. Takie krosno do tkania krajek, znam tylko angielską nazwę inkle loom. Pani zrobiła je sobie sama.:)

Niektórzy przyjeżdżali ze swoimi zwierzątkami i prowadzili je na smyczy.:)

Atrakcji było sporo. Opijaliśmy się pyszną, chłodną miętową miodoladą. Dzieci dostały zmyślne piszczałki i piękne świece woskowe. Dostały! Ot tak po prostu. Bo na przykład ładnie tańczyły.:) Mnie ktoś poczęstował jakimś procentowym napitkiem.:) Synuś dorwał się do lin, bo tam był park linowy i trochę sobie połaził po dziwnych rzeczach.:) Córcię urzekli panowie grający na bębnach. Najpierw potańczyła, a potem dostała bębenek i dołączyła do zespołu.:))) Postrzelaliśmy sobie nieco z łuku – tutaj ja miałam najlepsze wyniki.:) A dzieciom spodobała się galopująca świnka, klasycznie z jabłkiem w ryjku. Ale ona miała wziąć udział dopiero w nocnej biesiadzie.:)))

Czekaliśmy wytrwale na występ naszego ulubionego zespołu Jar. Zjawili się niecałą godzinę przed koncertem. Przywitaliśmy się, kupiłam płytę, pogadaliśmy. Ponieważ zostało nam trochę czasu, to poszliśmy na spacer. Wystarczył jeden zakręt, a zniknął gwar festiwalu i otoczyła nas cisza świętej góry. Pięknie, spokojnie, majestatycznie, magicznie. Łagodna droga. Można by tak iść i iść. Powoli zaczynało się ściemniać, słońce chyliło się ku zachodowi. Migotały delikatne dzwonki naparstnic, pyszniły się paprocie, na niektórych roślinach migotały niczym klejnoty kolorowe chrząszcze. Otaczał nas dostojny spokój odwiecznej góry. Miałam wrażenie, że gdy jeszcze dalej pójdziemy, to usłyszę trzask ogniska i śpiewne inkantacje kapłanów. Niezwykła jest ta góra.

Zbliżała się pora koncertu, wróciliśmy. Widok z góry podczas zachodu był piękny.

Jar oczywiście nie zawiódł.:))) Porwali publiczność. Tańczono indywidualnie i w kręgach. Radość, muzyka porywająca, czasem z nutką smutku czy zadumy, rytmy, których słucha się sercem. Eeeech! Oni są wspaniali!

Wracaliśmy pełni wrażeń, zmęczeni, ale zadowoleni. Dzieciom się podobało, impreza warta polecenia. Cudnie było! Może w przyszłym roku też się wybierzemy? Mamy nowe miejsce festiwalowe i warto to wykorzystać.:)

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Reklamy

Biskupińskie widoczki

To druga część związana z warsztatami tkackimi, albowiem nie samym tkaniem człowiek żyje.:))) Choćby jeść czasem potrzeba.:) To spowodowało zainteresowanie nowym budynkiem – restauracją. Obsługa miła, jedzenie smaczne, ceny zjadliwe.:)

Obok, za ogrodzeniem, stały ciekawe sprzęty. Jeden przypominał łódź wikińską, drugi parowóz, a trzeci był taki, jak zwykle te sprzęty bywają.:))) Na razie cieszyły tylko oko. Nie wiem, czy to eksponaty, czy w czasie sezonu są jednak używane.:)

Wczesna pora rozpoczynania zajęć i późna ich kończenia, sprzyjała spacerom po niemal pustych ścieżkach. Turystów było mało, teren duży, dało się uniknąć ludzi w kadrze.:) Można było sobie obejrzeć pustą „poczekalnię” koło przystani, wioskę wczesnopiastowską, w której pojawiły się sprzęty, których ostatnio nie widziałam. Zawsze coś ciekawego się trafi.:)

Brak ludzi był świetną okazją do zaobserwowania mieszkających tam zwierzaków. Oczywiście nie obyło się bez wszędobylskich królików. Przed aparat wbiegła mi także zięba (ten zięba:), pliszka, trznadel (chyba, bo szybko biegł). Po drzewie skakał kowalik, a na tafli jeziora dostojnie kołysał się łabędź. Trzciniak był niewidoczny, ale głos miał donośny, szkoda, że nie umiem tego nagrywać. W wiosce na chwilę przykucnął nerwowy motyl – południca (rusałka) osetnik.

Przy okazji zajrzeliśmy do muzeum. Tym razem wystawa dotyczyła dawnych Słowian – opisywane były budowle, sprzęty, odzież, broń itp. Tyle że dość nietypowo: ilustrowane to było… fragmentami komiksów o Kajku i Kokoszu.:))) Dodatkowo były wyłożone różne tomy, można było sobie usiąść i poczytać.

Jedyne, czego mi tam może nieco brakowało – to czas.:))) Ciągle go mało. Tam by trzeba było być co najmniej tydzień, żeby wszystko spokojnie, bez pośpiechu obejrzeć i żeby sobie, tak po prostu, pochodzić. Usiąść na ławce, popatrzeć na jezioro, posłuchać śpiewu ptaków, popatrzeć na skubiące trawę króliki. No i oczywiście prząść i tkać. No ale mogę sobie tylko pomarzyć… Podczas festynu jest tłum ludzi, gwar, zamieszanie, chaos i hałas. To ma swój urok, są wtedy kramy pełne pokus, rekonstruktorzy, piękne stroje, broń itd. Ale coraz bardziej cenię ten cichy Biskupin, kiedy można spokojnie powędrować… w czasie i napawać się niezwykłą atmosferą tego miejsca.

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Biskupińskie niteczki

No to kolejna część nadrabiania zaległości. Podzieliłam jednak wpis na dwie części, bo jakoś dużo mi wyszło.:)
Oczywiście będą warsztaty tkackie w Biskupinie.:))) No nie daruję Wam tego.:)))
W tym roku zostały podzielone na dwie części: pierwsza (czerwcowa) – przędzenie i tkanie krajek na bardku i tabliczkach, część druga (sierpniowa) – tkanie na warsztacie tkackim. Niestety mogłam być tylko w czerwcu. Ale być musiałam.:))) Ktoś może pytać dlaczego tyle razy tam jeżdżę? No bo lubię.:))) Zawsze czegoś się nauczę, poznam nowych ludzi, popracuję w zaciszu chaty łużyckiej, połażę po ukochanym rezerwacie archeologicznym. No ale przede wszystkim jest to spotkanie z osobami, które te warsztaty prowadzą. Osoby przesympatyczne, kompetentne, które nie tylko bardzo lubię, ale i podziwiam za wiedzę i umiejętności. Za to, jak opowiadają o swojej pracy, dzielą się z nami wiedzą, pomagają, cierpliwie tłumaczą. To są wspaniałe dni, wypełnione pogłębianiem wiedzy, pracą, ale też są śmiechy, żarty, atmosfera jest koleżeńska i miła.:))) No prostu chce się tam wracać.:)))
Jak zwykle przyjeżdżam dzień wcześniej, bo mam nieco daleko. To 5 godzin jazdy, po drodze muszę zrobić jakiś przystanek, to trochę schodzi. Tym razem zatrzymałam się w gospodarstwie agroturystycznym w Gąsawie. Dostałam przyjemny apartament, składający się z dwóch pokoi i łazienki. Z dobrze wyposażoną częścią kuchenną. I elementem, który mnie mocno zaskoczył.:) Ale trzeba przyznać, że miło.:))) Zapomniałam spytać czy działa, bo tam był też kaloryfer. I była oczywiście gaśnica.:)
Gdyby ktoś chciał namiary na ten nocleg, to proszę o kontakt.

No i po spokojnym noclegu wyruszyłam już do Biskupina. Po drodze wstąpiwszy do Dino po śniadanie.:)))
I wreszcie spotkanie, powitanie, obejrzeliśmy film o Biskupinie i poszliśmy do chat łużyckich. Tam krótki wykład o materiałach używanych do tkania, o odkryciach archeologicznych dotyczących tkania. I przechodzimy do pracy. Zaczynamy od początkowej fazy, czy od przygotowania nitek. Czyli przędzenie. Dostajemy przęśliki, wrzeciona i wełnę. I nie wiem dlaczego, ale w tym roku nie zrobiłam zdjęcia! A już mi nawet nitka zaczęła wychodzić.:))) Bo na początku z reguły przędzie się ozdobny sznurek. Chociaż oczywiście są osoby utalentowane, które sobie z tym lepiej radzą i nitkę osiągają niemal od razu. No ja akurat nie należę do tych osób.:) W tym roku jednak już lepiej mi szło.:)
Wełnę dostajemy już gotową. Na szczęście nie musimy samodzielnie strzyc owcy i prać wełny. To zbyt czasochłonne, więc dostajemy już upraną, bez owcy w środku.:))) Wełnę trzeba sobie najpierw przygotować, odpowiednio ją rozluźnić, żeby dało się wyciągnąć mało włosia. Wrzeciono z przęślikiem już robią resztę, czyli skręcają nić. Wełnę przędzie się łatwo, dobrze się łączy. Len to już trudniejsza sprawa. Łatwo się plącze, trudno się łączy, kiedy trzeba zacząć nową wiązkę przędzy, jest ciężki do wyciągania. Ale przyjemniej pachnie.:)))
W przerwach jak zwykle robię zdjęcia.:) W chacie jest sporo pięknych rzeczy. Wspaniałe krosna, ten kolor na zdjęciu nie wyszedł zbyt dobrze, w rzeczywistości ta zieleń jest głębsza i przepiękna.

Dookoła warsztaty tkackie, krajki, próbki tkanin. Tkaniny farbowane naturalnymi barwnikami.

Wśród krajek jest ta w środku, czerwona z żółtym wzorem, utkana przez jedną z pań, którymi mamy zajęcia. To wzór z Halstatt. To stanowisko archeologiczne, niezwykle bogate, gdzie, oprócz różnych sprzętów, doskonale zachowały się tkaniny. Wśród nich różne krajki. Ta w oryginale jest zielona z żółtym wzorem. Odtworzenie jej to już naprawdę wysoki poziom.

My zaczęliśmy tradycyjnie od bardka. Najpierw proste wzory, powstające tylko poprzez odpowiednie nawleczenie nici. Układ nici sam tworzy wzór, tylko przekłada się wątek. Część osób przywiązała się do specjalnego stojaka z haczykami, część sobie rozpięła krajki między dwoma stabilnymi rzeczami (np. słupami).

Ten wzór w paski bardzo mi się spodobał. Co prawda nie dysponowałam takimi kolorami, ale w domu odtworzyłam go sobie z takich, jakie akurat miałam.:)

Potem wzory wyciągane. Tutaj nawleka się nici wzoru i tła, a wzór tworzy się podczas tkania, wyciągając odpowiednie nitki. Można sobie tworzyć i zmieniać wzór na bieżąco, wedle fantazji.:))) Z jednego nawleczenia mogą powstać przeróżne kombinacje.:)

Ostatnim etapem są tabliczki. Powstają, według mojego określenia, krajki ćwiczebne, na których próbuje się pracy z tabliczkami, patrzy się, jak powstaje wzór, jak zmienia się w zależności od obrotów tabliczek do siebie lub od siebie, jak się zmienia podczas zmiany kierunku nawleczenia nici Z lub S. Hmmm… Dużo tego.:))) Ale też wzory na tabliczkach są niezwykle bogate.:)

Okazało się, że nie tylko ja robiłam zdjęcia. Wreszcie mam zdjęcie podczas pracy.:)

Podsumowanie mojej pracy.:)  Od dołu: 1) krajka bardkowa prosta, 2) na bardku – wzór wyciągany, 3) na tabliczkach – „ćwiczebna”, 4) na tabliczkach – wzór ze zmianą kierunku S/Z. Przy identyfikatorze rolę tzw. „smyczy” pełni krajka, oczywiście ręcznie tkana przez jedną z pracownic Muzeum.:)))

Jak widać tkanie jest pracą fizyczną, nawet dość męczącą, bo jak się człowiek wciągnie, to trudno odejść.:) Tka się przeważnie na stojąco, często w skłonie, trzeba sobie od czasu do czasu zrobić przerwę i wyprostować kręgosłup.:) Ale to naprawdę daje dużo przyjemności, satysfakcji, kiedy wzór wychodzi, kiedy się „załapie” jak to działa. Owszem, błędy się robi, ale można wychwycić moment, kiedy zrobiło się coś nie tak i potrafi się to naprawić. A kiedy wychodzi się z chaty, to ma się wrażenie, jakby przechodziło się do innej rzeczywistości.:) Eeech… Mogłabym pisać i pisać. No po prostu jest to wspaniałe.:)
W drugiej części opiszę tzw. okoliczności przyrody towarzyszące warsztatom.:)))

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Nadrabianie zaległości – Złoty Potok

No trochę mnie tu nie było, a działo się, oj działo!:)
Zaczęło się od końca roku szkolnego i Watrowiska. Zaraz po zakończeniu szkolnej udręki pomknęliśmy do Złotego Potoku. Nie tak, co prawda, od razu, bo zatrzymała nas ulewa, ale jak tylko najszybciej się dało.
A tam: oczywiście spotkania, rozmowy, nalewki i inne takie, rozmowy, pyszne jedzenie, rozmowy, żarty, rozmowy, cudowny tort Ultry, rozmowy, zwiedzanie okolicy, rozmowy. Bardzo obfity i urozmaicony czas.:) I, co ciekawe, ciągle się wydaje, że jednak jest go za mało.:)
Sporo siedzieliśmy przy stole, ja próbowałam robić zdjęcia, co czasem kończyło się… niewyraźnie.:)

Nawet deszcz nam nie przeszkadzał. Ot, popadało trochę i przeszło.:)

Czasem jakieś zwierzęta próbowały dobrać się do naszych zapasów.:)

Okolica była piękna i zachęcała do spacerów i robienia zdjęć.

Tajemniczy wiesiołek, którego kwiaty podobno dla każdego pachną inaczej.:)

Pewnego razu wybraliśmy się późnym wieczorem do parku, żeby pooglądać świetliki. Było ich mnóstwo. Cudowne widowisko tańczących nad ziemią iskierek. Patrzyliśmy oczarowani. Niestety nie umiem robić takich zdjęć i mój aparat raczej też się do tego nie nadaje. W zamian zrobiłam nocne zdjęcie pałacu.:) A świetlika później znaleźliśmy na naszym podwórku. Ciekawe czy lokalny, czy jakiegoś przywieźliśmy?:)))

Żeby trochę zająć dzieci, wybraliśmy się na krótką wycieczkę po okolicy. Naszym celem była Pustynia Siedlecka i źródła Wiercicy. Pustynia – oczywiście duuuużo piachu, ciekawa roślinność i piękne widoki, bo to tam jest takie piaszczyste wzgórze. Pooglądaliśmy i pojechaliśmy do źródeł.

Na piasku nam porządnie dogrzało, toteż z przyjemnością zagłębiliśmy się w las. Spokój, nawet jakoś wchłaniało turystów, że byli mało uciążliwi, piękne motyle, rozlewisko, źródło wypływające ze skał i taki bąblujący piasek. Znaleźliśmy z synkiem domki larw chruścików, co przypomniało mi miłe chwile na studiach.:))) Cudnie tam było. Takie wytchnienie od upału, szmer wody, rześkie powietrze.

Po powrocie nadal rozmowy, ucztowanie, rozmowy. Czasem długo w noc, aż do świtu. O różnych sprawach, czasem trudnych bardzo… Ale dobrze nam ze sobą, miło było poznać nowe osoby. Ten wspólnie spędzony czas jest nam wszystkim potrzebny. Takie oderwanie się od dnia codziennego, bycie sobą, żarty, dyskusje, zawsze się można czegoś nauczyć, dowiedzieć, spróbować.:)
Dziękuję Wam wszystkim, to był naprawdę wspaniały i ważny czas.:)

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Piękna pora roku

Czas płynie, ostatnio mocno zabiegana byłam, teraz jeszcze też sporo się będzie działo. Może czasem nie zostawiam u Was komentarzy, ale staram się chociaż zaglądać, czytać nowości.
Ale z weną coś jakoś cienko. W dodatku polityka miesza się teraz do wszystkiego. Chciałam dać tytuł: „Wiosny czar”, ale wyjdzie politycznie. No i boję się wkleić zdjęcie tęczy. Piękna jest i uwielbiam to zjawisko, ale politycy i tu musieli namieszać. Trudno się zachwycać przyrodą, żeby nie było jakiś odniesień politycznych, dotyczących orientacji seksualnej i innych takich. To mnie coraz bardziej męczy. Wszędzie wszyscy doszukują się jakiś podtekstów, drugiego dna, czytają między wierszami… No powoli zaczynam mieć tego dość… Coś mnie się robi… Wrrrr…
Dobra, koniec marudzenia.
Teraz będzie trochę ładnych obrazków, robionych w ostatnich dniach, tygodniach. Jak leci, wybierałam różne.:)
Jeśli chodzi o latanie, to na naszym niebie różne takie dziwne latają. I warczą.

Ptaszęta też latają. I drą dzioby. Ale czasem jednak uda im się na chwilę zatrzymać i mogę je „złapać”. Tym razem dopadłam drozda (albo kwiczoła), ziębę i szczygła. Owadów coraz więcej, motyle w pewnym momencie zniknęły, ale teraz zaczynają znowu migotać kolorowymi skrzydełkami. A jakiś żuczek uroczo zapozował.:)

Zachody bywają nadal bogate.

Dmuchawce, takie puszyste kulki, raz bywają niepozorne i szarawe, a czasem białe, niemal świecące. Wyglądają jakby łapały światło. W cieniu łatwo im zrobić zdjęcia. W świetle w moim aparacie musiałabym włączyć inne opcje i ustawienia, bo są zbyt jaskrawe w normalnym trybie. Ale zostawiłam takie zdjęcie, żeby to właśnie było widać.

Malutkie maczki, takie maczusie, niechętnie rozstają się ze swoimi „czapeczkami”. Ciągle bywa zimno i mokro.

Stokrotki są dwukolorowe. W słońcu białe, w deszczu – czerwone albo amarantowe.:)

Okolica w tym roku wyjątkowo złociła się polami rzepaku. Mnóstwo tego było.

Z tym zdjęciem miałam problem. Żeby podejść bliżej musiałabym wleźć w mokre pokrzywy – to mi niezbyt odpowiadało. Poza tym tam, gdzie mogłam lepiej podejść, to już był gorszy widok. W dodatku to było za siatką i jakoś musiałam wetknąć w nią ryjek aparatu. A siatka była pod kątem i to też utrudniało sprawę. No ale coś tam widać. Chodzi o to, że piękne kwiatuszki (chyba bodziszek), rosły sobie na pniu jakiego drzewa. Ot tak. Mech na drzewach nie dziwi, grzyby i porosty też. Ale takie kwiatki to zdecydowanie rzadkość.:) Drzewo żywe.

W ramach terapii antystresowej trochę sobie pomachałam szydełkiem. Skończyłam wreszcie koc pled dla synka. Tutaj przykryłam nim całą kanapę.:) Zrobiłam więcej kwadratów, ale okazały się jednak większe niż planowałam i trochę zostało. Będzie poszewka na poduszkę.:)

Ponieważ od pewnego czasu „chodziła” za mną robótka ze sznurka, to w końcu trochę nabyłam i zrobiłam sobie torbę. Pogmerałam w filmikach na You Tube i oczywiście wybrałam film #Qrkoko. Niektóre firmy wysyłając zamówiony towar dodają różne gratisy. Często są to próbki różnych włóczek, herbat czy kosmetyków (zależy co się zamawia:). Tym razem do moich motków sznurka dodano sporą część jakiegoś „obcego” motka. Stwierdziłam, że będzie mi pasowało i to jest ten środkowy, najjaśniejszy pasek.:) No wiem, jestem monotematyczna, ale wszelkie rodzaje niebieskości należą do moich ulubionych kolorów. Kolory do wyżej opisanego koca pledu wybierał synek.:)
Ponieważ już parę osób zastanawiało się ile ta torba waży, to w końcu rzuciłam ją na wagę.:))) Wynik: 973 gramy. Nie ma podszewki, tylko dodatkowy kawałek materiału na dnie, tak dla pewności. Ten jest ze starych dżinsów:), ale chyba zrobię na zmianę z filcu, tego grubszego.

Dlaczego tak zapisuję koc pled? No cóż. Tu też, niestety, jest akcent polityczny. Jeśli kogoś to interesuje, to proszę sobie zajrzeć na stronę gminy Bełchatów.:)))
No to tak trochę, żeby się przypomnieć.:)))

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Takie tam…

Trochę obrazków, bo zachód słońca był ładny, a ptaszory przyleciały kolorowe i się wszędzie pałętają.:) Zdjęć i tematów jakoś ostatnio mało. Od pewnego czasu nie chodzimy na przystanek i nie czekamy na szkolny… Poza tym trochę problemów rodzinnych, ciągły brak czasu, trochę zmęczenia i takie tam… No ale wiosna, czyli kolorowo, pachnąco, to jakoś tak powinno być bardziej optymistycznie.:) W ogrodach widuję magnolie obsypane kwieciem. W tym roku niezwykle obficie. Zaczynam powoli rozglądać się, czy mamy miejsce na takie drzewko.:)
Zachód słońca robiony z samochodu. Jeśli jadę jako pasażer, to mam takie możliwości.:)

Nasze brzozy mają jeszcze malutkie liście, to ptaszorki widać. Zapozowała makolągwa (samiec), wróbel (samiec z krawatką), szczygieł łakomczuch i skryty rudzik.:)

Miło, jak można okno otworzyć i do domu wpływa takie przyjemne powietrze. A odkąd skończyły się wonne prace na polach, to i zapach jest wreszcie wiosenny.:) Wszystko ćwierka, piszczy, słychać wkoło rozmaite piosenki, trele. Kwiatów coraz więcej i zieleni. Słowem pięknie jest. To na tym skończę, bo na minusy dzisiaj nie mam ochoty.:)

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna

Wielkanoc 2019

Grażyna