Zimowy Wolin cz. 2

No to spacerujemy dalej. 🙂 Kolejna rundka między chatami. Najchętniej obeszłabym każdą dookoła i ze wszystkich stron zrobiła zdjęcia. Ale trzeba sobie coś zostawić na później. :)) Mnie to się nie nudzi. Mogę tak łazić i łazić. Panowie zajęci robotą w którejś chacie, więc nie plączę się im pod nogami i nie przeszkadzam.

Zdjęcie tu, zdjęcie tam. Ciągle mi mało. Niby to samo, a jednak za każdym razem dostrzegam jakiś nowy szczegół.

Takich snopków latem nie widziałam. A może nie zauważyłam. :)))

Zaskoczeniem była obecność zwierzątka, które uroczo krygowało się do zdjęcia. 🙂 Bardzo sympatyczne, ale nie miałam pod ręką jabłka i nie wiem, czy wolno by je było karmić. :)))

Było też inne – kocisko, w trzech kolorach, czyli pewnie kocica. Nie zdążyłam zrobić zdjęcia, bo najpierw się do mnie łasiło, a potem ugryzło i uciekło. No nie tak bardzo, nawet skóry nie zadrapało, tak „skasowało” zębiskami. Nie umiem się dogadać z tymi stworzeniami…
Jeszcze jeden punkt obowiązkowy zwiedzania. Musiałam obejrzeć nowe nabrzeże. Fachowy opis jest na stronie Wolina. 🙂 Z bliska ciekawie to wygląda. I widać, jak wiele pracy w to włożono.
Wyłożone jest solidnymi deskami, niestety były pod wodą i lodem, nie widać było całej ich urody.

Zerknęłam na fragmenty tuż nad wodą.

Pozwolę sobie zacytować tekst ze strony http://www.jomsborg-vineta.com „Nowe nabrzeże, a wygląda jak stare. Czyli wszystko jest tak, jak powinno, ponieważ sprawa dotyczy budowy rekonstrukcji nabrzeża historycznego w Centrum Słowian i Wikingów w Wolinie. Powstały trzy rodzaje konstrukcji portowych: palisadowa, plecionkowa i międzysłupowa z okresu wczesnego średniowiecza. Budowane były na podstawie badań archeologicznych z terenu Wolina i pokazują różnorodność konstrukcyjną stosowaną na przestrzeni wieków IX – XI.” Wolałam tak, żeby czegoś nie pomieszać. 🙂
Na rzece kra, ale tylko przy brzegu – dalej czysto. Kolor wody ciągle się zmieniał: szary, bury, błękitny, ciemnoniebieski.

Łódź wyciągnięta na brzeg. Latem kołysała się na błękitnej wodzie, teraz jest przykryta błękitną folią.

Jeszcze trochę pochodziłam, posiedziałam na ławce przy chacie (udało się znaleźć suchą). Najchętniej zostałabym tutaj na cały pobyt. 🙂 Pomieszkałabym w takiej chacie. :))) Niestety, niemożliwe. Jestem tylko turystką. Może nie do końca normalną, 🙂 ale turystką… Eeeech…
Pora się pożegnać. Znowu będę tęsknić. Ale wiem, że muszę jeszcze kiedyś tu przyjechać. Może w te wakacje? Zobaczymy. 🙂

Pozdrawiam serdecznie 🙂
Grażyna