XXII Festyn Archeologiczny w Biskupinie – cz. 3

Część trzecia i ostatnia. W tym roku.:))) Taki spokojny spacer. Zaliczanie tradycyjnych punktów programu. Czasem, owszem, trzeba było nieco podbiec, dopić w biegu kawę… No ale tam są odległości.:))) Jeśli chce się zdążyć na określony punkt programu, to trzeba liczyć dojście. W tłumie to nie zawsze jest łatwe.:)
Poprzednio pokazywałam rezerwat podczas warsztatów tkackich. Cicho, pusto, przyjemnie. Teraz było to skojarzenie ula z mrowiskiem. Kolorowe, hałaśliwe, ruchliwe. Puste przestrzenie wypełnione są kramami, namiotami, ludźmi…

Zestawiłam dwa przykłady. Jedno to kuźnia. Nawet udało mi się wyczaić moment z małą ilością ludzi. A drugie, to widok na samotną chatę. Na tym drugim zdjęciu widać czubek tej chaty…:)))

No i nie ma oczywiście króliczków. Nie byłam dociekliwa, do garnków w ogniskach nie zaglądałam…:)))
Po jeziorze pływała łódź wikińska.

Ponieważ taką atrakcję moja rodzinka zaliczyła w Wolinie, to tym razem namówiłam ich na rejs „Diabłem weneckim”. Miły, spacerowy stateczek. Okazało się, że to był pomysł trafiony. Ponieważ pogoda dopisała, to widoki były piękne. Na brzegu stał sobie ktoś i robił zdjęcia. Nam też. A my jemu. Wesoło było.:))) Z tej perspektywy słynna wieża biskupińska wyglądała pięknie. Z drugiej strony pomykała ciuchcia.:) To zostawiliśmy na następny rok. No w dwa dni naprawdę ciężko wszystko obejrzeć i należycie ocenić. Trzeba dokonywać selekcji.:)

Oczywiście punktem obowiązkowym były koncerty, występy i walki wojów. Bez tego nie dało rady.:))) Nasz ulubiony Comhlan – tańce irlandzkie i szkockie.

Podziw, zwłaszcza męskiej części publiczności, wzbudził pojazd saperów. Obejrzano go i obfotografowano dokładnie. Jechał migając sobie wesoło. Czasem włączył sygnał. Natomiast panowie z karetki, jadąc w okolice pola bitwy, poradzili sobie inaczej. Ten obok kierowcy dorwał się do mikrofonu i zamiast charakterystycznego ryku syreny, usłyszeliśmy nagle głośne: „Piiip, piiip!” I inne takie.:))) Turyści przeganiani z drogi w ten sposób wykazali się pełnym zrozumieniem i poczuciem humoru.:)))

Walki też są obowiązkowe. Wojowie prezentowali się godnie, walczyli dzielnie. Podziwiam, bo było dość ciepło, a pole bitwy było w pełnym słońcu. Ponieważ w ferworze walki wojowie nie za bardzo patrzą pod nogi, to najlepszym sposobem zalegania pola dla poległych, jest zwinięcie się i przykrycie tarczą. Wtedy takiego trudniej nadepnąć…:)))

Rozglądając się, zauważyłam inną gromadę wojów…:)))

Pochodziliśmy sobie, pozaglądaliśmy tu i ówdzie. Jeszcze udało mi się porozmawiać z paniami z warsztatów tkackich. Pięknie było, ciepło, słonecznie. Ale… przyznaję, że troszkę tęskniłam za tym pustym Biskupinem… Trudno mi było odnaleźć tamten nastrój… Chyba jednak wolę ciszę… Wiem, że dla dzieci atrakcyjniejszy jest festyn. Chociaż… Synek powiedział, że on by ze mną przyjechał na warsztaty. Bo… chciałby zobaczyć dzikie króliki.:)))
Przy wyjściu, na parkingu jak zwykle wypatrzyłam jakąś piękność.:)))

I to by było na tyle. Koniec sezonu. Koniec festynów, festiwali, podróży w czasie do ukochanej epoki. Mam dwa albumy o Biskupinie, będę sobie czytać. Muszę poćwiczyć tkanie krajek, spróbuję prząść (to ostatnie to cienko widzę). A w przyszłym roku? No cóż, zobaczymy…:)

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna