Sezon rozpoczął się i dla mnie:)))

Co prawda już coś się zaczęło dziać, ale dla mnie pierwszym festiwalem w roku jest OGRODZIENIEC.:))) Miejsce, do którego mam sentyment, bo tu się zaczęła moja przygoda z festiwalami. Impreza wynaleziona przez Vinniczka.:) Pojechałam, zobaczyłam i wsiąkłam.:))) I tak jeżdżę od 2013. To w tym roku byłam piąty raz?! Coś jakby mały jubileusz.:)))

Wprawdzie pogoda była momentami mocno ponura i wiało, ale lepsze to niż upał.:) No i nie padało.
To był XIV Najazd Barbarzyńców, jak nazywane są te imprezy. Z reguły mają narzucony jakiś temat główny. W tym roku była to 1000. rocznica obrony Niemczy. Dołączyła się do tego bardziej kameralna rocznica – 25-lecie Drużyny Wojów Wataha.
Pojechaliśmy całą rodzinką, tym razem uzupełnioną o babcię.:))) Dzieci wyciągnęły tatę na buszowanie po zamku, my z mamą zrezygnowałyśmy i zostałyśmy na pewnym gruncie plotkując i zachwycając się strojami odtwórców.:))) Przy okazji, rozglądając się po dziedzińcu, zauważyłam drobną nowość. Do paskudnych schodów doczepiono bramkę, otwierającą się w jedną stronę. Wreszcie do ludzi dotarło, że nie chodzi się pod prąd. Na tej trasie momentami jest to niebezpieczne, ale do niektórych widocznie to nie docierało…

Zajrzałam ciekawie do czeluści karczmy rycerskiej, ale… z daleka. Z bliska zobaczyłam schody, co natychmiast zniechęciło mnie do dalszej wycieczki. Schodów jednak ciągle nie lubię.:)))

Jak zwykle interesują mnie stroje, fryzury i inne takie, nie tylko wśród odtwórców. Tym razem rzucił mi się w oczy kolor włosów pewnej pani, który określiłam jako „szalony paw”. Tym bardziej, że wiatr dodał swoje trzy grosze.:)))

Ponieważ było o obronie Niemczy, punktem obowiązkowym była żywa lekcja historii i opowieści o wojach, uzbrojeniu, metodach ataku, obrony itp. Były też repliki broni. Na zdjęciu udało mi się ująć obydwie, tylko tło miały niezbyt ciekawe…:))) Chociaż podobno to, co stanowi hmm… zawartość toj-tojek używano jako broń, nazwijmy to, biologiczną, miotaną na wroga… Jedna z tych machin była bardzo wysoka i trudno ją było jakoś sensownie sfotografować.

Jak zwykle ozdobą takich imprez są dzieci w strojach z epoki.:))) Ten poprawiał sobie obuwie.

Pomijając różnorodność strojów, to fascynują mnie także przedmioty użytkowe, narzędzia, naczynia, biżuteria itp. Naczynia do picia są różne: z gliny, z rogu, ze szkła. O różnej pojemności i kształtach. Pojemność tego rogu należała raczej do tych większych…:)))

Turyści nie zostawali w tyle. Też było na co popatrzeć.:))) Mnie spodobała się ta koszulka.:)))

No i w tym roku wisienka na torcie, czyli mój ukochany JAR! No wreszcie miałam okazję znowu zobaczyć ich na żywo, plus zdjęcie z nimi (co należy do obowiązków wiernej fanki).:))) Wreszcie mogłam się napawać ich muzyką. No mam płyty, ale to nie to samo. Poza tym w takim otoczeniu ma to dodatkowy urok.:) Ja zwykle nazywam ich muzykę taką, którą słucha się sercem. Zespala się z rytmem krwi i oddechu, jest czymś naturalnym, potrzebnym jak woda i powietrze. Jest wytchnieniem, rozrywką i zadumą. Niesie wiedzę, historię, baśnie, obyczaje, życie… Wspaniała, piękna, czasem wzruszająca i wywołująca uśmiech. Pozwala lepiej zatopić się w tamten czas, w tamtą, moją ukochaną, epokę… Mogę ich słuchać i słuchać…

W skład Jaru wchodzą:
Aleksander

Aleksander (tak, jest ich dwóch:)

Adam

Mają chłopaki poczucie humoru, grają coraz lepiej. To istny żywioł! No i poszaleli.:)))

No i oczywiście trzeba wspomnieć o jubileuszu drużyny Wataha. Muszę znaleźć ich stronę i nieco doczytać. Postarali się, pomyśleli o turystach.:))) W przerwach między walkami pani roznosiła jubileuszowe cukierki. Dzieci mówiły, że pyszne. No… mówiły dopiero po pewnym czasie.:)))

Ponieważ jak zwykle trochę się tego uzbierało, to o innych przyjemnościach, czyli walkach wojów, będzie w następnej części.:)))

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna