Wolin 2016, cz. 1

No to zapraszam na podróż w czasie.:) Wolin od mojej wsi oddalony jest o prawie 600 km i… ponad 1000 lat.:))) Głównie czasy Mieszka I i Bolesława Chrobrego. Ponieważ napisano o tym tak wiele, to już nie będę pisać tutaj. O Wolinie oczywiście zawsze polecam film Zdzisława Cozaca pt. „Miasto zatopionych bogów”. O samym skansenie – są informacje pod linkiem z lewej strony (Wolin). Ja się skupiam na warsztatach archeologicznych i Festiwalu Słowian i Wikingów.:) W tym roku to była XXII edycja.
W tym roku byliśmy tylko dwa razy. Jeden dzień w trakcie warsztatów, drugi – na początku festiwalu. Warsztaty to dla nas głównie swobodna włóczęga pomiędzy kramami i stanowiskami rzemieślników. Oglądamy domy, patrzymy, co nowego się pojawiło. Mnie udaje się dostrzec jakieś nowe (dla mnie), ciekawe szczegóły. Niby w pewnym sensie to samo, ale zawsze jest jakiś nowy detal. Zaglądamy do chat, podglądamy pracę rzemieślników i puszczamy na żywioł naszego małego Pytona, który pyta, pyta i pyta.:) Wszyscy mu cierpliwie odpowiadają, objaśniają, a my korzystamy.:)
Zaczynając spacer, witam Tego, który opiekuje się tym miejscem. Na razie jeszcze bez przybrania, ozdób i żercy. Ale i tak jest wspaniały i godny.

Pojawiają się nowe chaty, bo skansen wciąż jest rozbudowywany. Mnie one nieodmiennie zachwycają i fotografuję je ze wszystkich stron bez opamiętania.:)

To moja ulubiona. Ma swój klimat, jak one zresztą wszystkie. Ale dla mnie ma jeszcze coś, czego nie potrafię określić. Zawsze mnie przyciągnie i wita serdecznie. Chętnie bym w niej pomieszkała.:) Ale to przyjemność zarezerwowana dla odtwórców.:) Szkoda, że nikt z nich nie czyta mojego bloga, ale no cóż, jestem dla nich tylko turystką…

W tej bardzo podoba mi się ten miękko „falujący” dach.

Trochę szczegółów z bliska: dach z trzciny. Doskonale chroni przed deszczem, o czym mieliśmy okazję się przekonać.:))) Uprzejmy pan zaprosił nas na „zaplecze” kramu, kiedy lunęło. My sobie gawędziliśmy, dzieci znalazły sobie kolegę – uroczego Jasia, ubranego oczywiście w strój z epoki i bawiły się obok, w odbudowywanej chacie. O niej napiszę później.:)

Wnętrze jednej z chat.

Zdobienie nad drzwiami.

Zamek na drzwiach.:))) Chyba taki już kiedyś pokazywałam. Albo podobny.:)

Między chatami i namiotami pojawił się piec(?). Nie dopytałam do czego.

Oczywiście musieliśmy z synkiem pobuszować za chatami. Tam stało ciekawe coś. Jakieś naczynie? Było daleko, nie chciałam już tam wchodzić, tylko „sięgnęłam” aparatem.

Spacer między kramami. Dla każdego coś miłego.:))

Jakoś tak tematycznie mi się kilka zdjęć dobrało.:) Zbroje, uzbrojenie, kowale. Część metalowa i związana z wydobyciem i obróbką metalu. Na jednym ze stanowisk jest chyba nawet ruda metalu.

Teraz z kolei części drewniane. Tarcze, skrzynie, łoże.:) Gdyby napis nie był czytelny, to tam polecają: „Kije do włóczni – jesion i toporów”.

Podczas warsztatów jest jeszcze dostępna wieża nad bramą. W czasie festiwalu wstęp jest wzbroniony. Mogą tam być tylko fotografowie w czasie bitwy, ale chyba muszą mieć na to zezwolenie. Dzieci na wieżę wejść muszą.:) Przy dobrej pogodzie widok jest bardzo ładny. Tylko muszę się namęczyć, żeby uniknąć wiatraków w kadrze.:))) A i tak jakiś się wepchnie. Sprawdzam jeszcze, czy jest gniazdo na belce pod dachem. Jest! Ciekawe, czy to ciągle to samo? Bo pierwszy raz zrobiłam mu zdjęcie w październiku, w 2013 roku.:)))

Teraz jest jeszcze pustawo, ale w czasie festiwalu, na łące nad Dziwną, jest biało od namiotów. Między częścią z nich są kramy. Chyba co roku więcej. Niektóre widzę po raz pierwszy. Ale jest tego tak dużo, że nie sposób wszystkiego obejść i zobaczyć. Mam już swoje znajome kramy. Bywam już rozpoznawana i witana. To miłe, kiedy podchodzę i wita mnie uśmiech.:) Na przykład dzieci zawsze ciągną do stoiska z pierniczkami i miodem.:) Ja mam swój ulubiony kram z biżuterią.:))) To takie sympatyczne. Tam są fajni ludzie, lubię wśród nich przebywać. Zawsze się czegoś nowego (dla mnie) dowiem, nauczę, podpatrzę.:)
Ponieważ tego jest tak dużo, to będą następne części. Zresztą wiecie, że ja o Wolinie to mogę pisać i pisać, z przyjemnością wracając do tamtych chwil.:)))

Pozdrawiam serdecznie:)
Grażyna